In de schijnwerpers: Jurgen Smolders

Inmiddels is hij 30 jaar in dienst bij Van Helvoirt Groenprojecten: Jurgen Smolders. Op verzoek blikt hij terug op een geweldige tijd, zoals hij het zelf zegt. En hij is nog lang niet klaar met het bedrijf waar hij -ondanks alle meters die hij heeft gemaakt- nog steeds met evenveel passie werkt.

“Ik was 20 toen ik hier begon. Ik werkte sinds mijn 16e bij een ander bedrijf en had in die tijd twee keer een klaplong. Mijn werkgever gaf aan dat ze me voor de langere termijn niet nodig hadden. Van Helvoirt Groenprojecten was voor mij altijd een voorbeeldbedrijf. Ik besloot er persoonlijk naar toe te rijden. Toenmalig directeur Walter van Helvoirt -die helaas veel te jong is overleden- stond open voor een gesprek. Hij belde wel even met mijn vorige werkgever. Die vertelde hem dat ik altijd te laat was. Dat was ik nooit, maar goed. Walter durfde het toch met me aan. Ik kon de dag erna beginnen. Ik zorgde dat ik een half uur te vroeg was en dat ben ik blijven doen. Ik begon als leerling hovenier en ging vier dagen per week aan de slag met het onderhoud en de aanleg van particulieren tuinen. Daarnaast ging ik één dag per week naar school.

Van buiten naar binnen
Een jaar later was er een tekort aan voormannen. Ik heb mezelf aangeboden. En eerlijk is eerlijk, in het begin ging ik met knikkende knieën naar projecten toe. Soms had ik er slapeloze nachten van. Het was fijn dat Walter altijd even mee wilde kijken. Ik heb met plezier met hem samen gewerkt. Dat geldt ook voor andere collega’s. We staan altijd voor elkaar klaar. In 2005 kreeg ik zware rugproblemen. Ik bleek drie versleten wervels te hebben. In die tijd ben ik een paar keer opgehaald met de ambulance. Dat had veel impact. Inmiddels was Walter weggevallen en had zijn zoon Bert het roer van hem overgenomen. Bert had een hersenspinsel en vroeg me of ik geen calculator wilde worden. Daar moest ik even over nadenken. Tijdens mijn re-integratie onderzocht ik wat bij me paste. Zeker was dat ik niet weg wilde bij Van Helvoirt. Ik besloot het idee van Bert te omarmen en koos ervoor om aan de slag te gaan als calculator. Al was het in het begin niet makkelijk, want mijn hart lag bij het werk buiten. Helaas lukte dat niet meer met mijn rug. Ik ben vijf jaar calculator geweest. Het mooiste project uit die tijd was een opdracht bij De Mandemakers Groep. Een groot project, dat ik mocht calculeren én begeleiden.

Projectleider
Op een gegeven moment wilde Bert zijn focus verleggen en meer aandacht besteden aan zijn persoonlijke ontwikkeling en een aantal activiteiten buiten het familiebedrijf. Hij stelde Remco Valk aan als directeur. Toen ontstond de vacature van projectleider. Remco wilde eerst de functie door een externe laten invullen. Uiteindelijk kreeg ik toch de kans om in te stappen in deze functie. Vanaf die tijd doe ik alle complexe en grote projecten. Het feit dat ik weet hoe het buiten werkt en veel zicht heb op getallen, maakt dat het me goed afgaat. Ik heb er nog steeds veel plezier in. In de crisisjaren hadden we het pittig. Niet alles ging toen goed. Bert is toen weer teruggekomen als directeur en ik groeide door naar de functie van bedrijfsleider. Samen met hem brachten we de organisatie weer op orde. Er is sindsdien een duidelijke structuur en de verantwoordelijkheden zijn goed belegd. Als er problemen zijn, lossen we dat samen op. Nog altijd werk ik hier met heel veel plezier. Ik heb ook wel eens uitnodigingen gehad van andere bedrijven om bij hen een andere uitdaging aan te gaan. Maar dat wil ik niet. De familiaire sfeer die hier hangt, is belangrijk voor me. Ik ben op feestjes vaak de joker en de grappenmaker. Daar kan ik van genieten. Net als de reisjes naar Parijs en Barcelona die we met alle medewerkers hebben maakten. De komende trip leidt naar Berlijn, daar werken we samen weer stap voor stap naar toe. Op het werk ben ik serieus. Beide kanten van mezelf kan ik hier kwijt. En het feit dat ik grote, moeilijke en complexe projecten mag begeleiden, vind ik gewoon geweldig.”

Aanzoek
De mooiste herinnering die Jurgen koestert, is wellicht het moment dat zijn vrouw hem ten huwelijk vroeg tijdens het werk aan een groot project. “Ik was toen nog buiten aan het werk. We waren aan de slag bij een project bij een kasteel in Frankrijk. Mijn collega’s en ik waren daar 5 maanden intern. Ik had mijn vrouw al een paar keer ten huwelijk gevraagd, maar de manier waarop was steeds niet naar haar zin. Toen heb ik het opgegeven en gezegd dat ze mij maar moest vragen als conifeer. Dat bleek niet tegen dovemans oren gezegd. Ik moest een beeld plaatsen bij dat kasteel. Blijkbaar was het niet goed gegaan, want het moest zogenaamd opnieuw. Ik reed naar het beeld toe, bleek daar mijn vrouw te staan als conifeer. Al mijn collega’s wisten ervan. Ik was totaal verrast. Een geweldige actie van haar.”